Venera
Planet Venera ima gustu atmosferu, koju je otkrio Mihail Lomonosov 1761. za vrijeme prividnog prolaza Venere preko Sunčeve ploče. Radarska opažanja (koja su otpočela još 1958. godine) pokazala su da Venera rotira retrogradno. Srednja temperatura površine je 460oC pri čemu se, uslijed guste atmosfere (tj. učinka staklenika) i gibanja atmosfere, temperatura osvijetljenog i neosvijetljenog dijela značajno ne mijenja. Venerina atmosfera ima najviše ugljikova dioksida (oko 97%), dušika (oko 3%), a od primjesa ima sumpornog dioksida, ugljikova monoksida, fluorovodika, vodene pare i plemenitih plinova. Atmosferski tlak na površini je oko 90 puta veći od tlaka na površini našeg planeta. Oblaci u atmosferi Venere sastoje se od aerosola sulfatne kiseline, što ima za posljedicu da je Venera gledana teleskopom bijelo-žućkasta. Vjetar u atmosferi dostiže brzine od stotinjak metara u sekundi. Mogu se javljati oborine od sulfatne, klorovodične i fluorovodične kiseline. Reljefom Venere dominiraju velike ravnice, planinski masivi (koji imaju razmjere manjih zemaljskih kontinenata) te udarni i vulkanski krateri. Kartografiranje Venerine površine, koja uslijed guste atmosfere nije optički vidljiva, provedeno je radarskim mjerenjima. Na površini se nalazi pijesak, magmatske stijene i kamenje oštrih rubova. U usporedbi sa Zemljom, znatan je udio sumpornih spojeva na tlu i u atmosferi Venere. Magnetsko polje je oko 10 000 puta slabije od Zemljinog, što se može protumačiti Venerinom sporom rotacijom.